..."Merak etme abi, yardım ederim" ve kolumu okşadı. Aradığım güçlerden
biri. Kendime geldim, kendimden geçtim.
Kafam o kadar farklı yere gitti ki aynı anda, ama en çok Zeynep'e.
Zeynep bana bir gün deseydi ki "merak etme, yardım ederim" ve sonra
kolumu okşasaydı, o zaman hayat daha güzel olmaz mıydı? Havalara uçmaz
mıydım? Mutlu olmaz mıydım? Olurdum. Biliyorum. Kendimi de biliyorum,
iyi de tanıyorum. Ama demedi. Hiç.
Yine de çok katı olmak lazım. Daha katı. Sert. Ne kadar uysal olduğunu
kimsenin anlayamayacağı kadar sert. İçinde kalsın uysallık, yumuşak
başlılık. Özür bile dilemeyeceksin kimseden. Sadece hakeden 3-5 kişi
bilecek gerçek seni. Başkası değil.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder